درد ارتودنسی: از علل مدیریت ، بررسی

درد ، که شامل احساسات برانگیخته شده و واکنش به محرکهای مضر است ، یک تجربه پیچیده است و اغلب با قرارهای ارتودنسی همراه است. این ، از جمله تأثیرات منفی ذکر شده در مورد درمان ارتودنسی ، نگرانی عمده ای را برای بیماران و همچنین پزشکان نشان می دهد (الیور و ناپمن ، 1985 ؛ کولیمر و همکاران ، 2002) و در انتشارات اخیر مشهود است (اشام و ساوتارد ، 2004 ؛ کیم ، 2004). بررسی های انجام شده برای تعیین تجربه درد ارتودنسی ، آن را به عنوان یک عامل اصلی بازدارنده در درمان ارتودنسی و یک دلیل اصلی برای قطع درمان ارزیابی کرده است (هاینز ، 1974 ؛ الیور و ناپمن ، 1985 ؛ براون و مورنهوت ، 1991 ؛ کلوپر و همکاران ، 2002) . در یک نظرسنجی ، درد به عنوان بزرگترین دوست داشتن در طول درمان و چهارم در میان ترس و اضطراب عمده قبل از درمان ارتودنسی (O'Connor، 2000) عنوان شده است.

درد یک پاسخ ذهنی است که تغییرات زیادی در فرد نشان می دهد. این امر به عواملی چون سن ، جنس ، آستانه درد فردی ، بزرگی نیرویی که اعمال می شود ، وضعیت عاطفی و فشار روانی موجود ، تفاوت های فرهنگی و تجربیات درد قبلی بستگی دارد (نگان و همکاران ، 1989 ؛ براون و مورنهوت ، 1991 ؛ شفر) و همکاران ، 1996 ؛ فیرستون و همکاران ، 1999 ؛ برگیوس و همکاران ، 2000). بررسی های مربوط به درصد بیماران مبتلا به درد ، مقادیر مختلفی را از 70 نفر (جمعیت قفقاز) تا 95 نفر (جمعیت آسیایی) در صد گزارش داده است (الیور و ناپمن ، 1985 ؛ کوام و همکاران ، 1989 ؛ لو ، 1993 ؛ شفر و همکاران ، 1996 ؛ فیرستون و همکاران ، 1999). یک گزارش حتی اعلام کرده است که 8 درصد از جمعیت مورد مطالعه به دلیل درد از درمان منصرف شده اند (پاتل ، 1989). با کمال تعجب ، این منطقه مهم ، در عمل بالینی و همچنین تحقیق ، از این امر کمبود نشریات نادیده گرفته می شود. این بررسی ، تلاشی برای سازماندهی ادبیات موجود در مورد درد است که به عنوان بخشی از مکانیوتراپی ارتودنسی ظاهر می شود ، و تلاش می شود تا به سؤالاتی بپردازیم که ممکن است در دیدگاه کلینیکی از دید پزشکان و بیماران / والدین ایجاد شود. همچنین مروری بر استراتژی های مدیریت فعلی است که برای کاهش درد ارتودنسی استفاده می شود.

دلایل ارتودنسی درد - چه هستند؟

از ادبیات موجود مشخص است که کلیه روشهای ارتودنسی از قبیل قرار دادن جداکننده ، قرارگیری آرکوایر و فعال سازی آنها ، استفاده از نیروهای ارتوپدی و رفع فشار باعث ایجاد درد در بیماران می شود. همچنین واضح است که وسایل ثابت درد بیش از وسایل قابل جابجایی یا کاربردی ایجاد می کنند و بین قدر نیروی اعمال شده و درد تجربه شده ارتباط کمی وجود دارد.

ناراحتی های مختلفی که بیماران بعد از قرار دادن وسایل تجربه می کنند ، اغلب توسط آنها به عنوان احساس فشار ، تنش ، درد دندان ها و درد به این صورت توصیف می شود (نگان و همکاران ، 1989). پزشکان معمولاً به این سؤال که اغلب آسیب دیده است ، "آسیب می رساند؟" پاسخ می دهند: ممکن است ناراحتی همراه با تمام مراحل ارتودنسی مانند قرار دادن جداکننده ، قرارگیری قوس های بایگانی و فعال سازی ها ، سایش الاستیک و رفع فشار وجود داشته باشد. دو بخش مهم دردهای ارتودنسی - مدت و شدت آن اغلب نادیده گرفته می شود. مشخص شده است که روشهای فوق باعث درد خواهد شد ، اما آنچه مشخص نیست "چرا باعث درد می شوند؟" گزارش شده است که روش های ارتودنسی باعث کاهش توانایی های پیشگیرانه و تبعیض آمیز بیماران تا 4 روز می شود که نتیجه آن پایین آمدن آستانه درد و اختلال در مکانیسم های طبیعی مرتبط با ورودی پروپراسپس از انتهای عصب در رباط نتال (PDL؛ Soltis و همکاران ، 1971). در عین حال ، فشار ، ایسکمی ، التهاب و ورم در فضای PDL وجود خواهد داشت (Furstman and Bernick، 1972).

Burstone (1962) پس از اعمال نیروی ارتودنسی ، یک واکنش دردناک آنی و تأخیری را گزارش کرد. وی پاسخ اولیه را به فشرده سازی و پاسخ تاخیری به پرفشاری خون PDL نسبت داد. این hyperalgaesia مربوط به پروستاگلاندین ها (PGEs) است ، که باعث می شود PDL نسبت به جلبک های آزاد شده مانند هیستامین ، برادی کینین ، PGEs ، سروتونین و ماده P حساس شود (Ferraira et al.، 1978؛ Polat et al، 2005). واضح است که کلیه روشهای ارتودنسی باعث ایجاد مناطق تنش و فشرده سازی در فضای PDL می شود که نتیجه آن تجربه ای دردناک برای بیماران خواهد بود.

جدایی ارتودنسی و درد

ایجاد فضایی به صورت ماسک و فاصله از بین دندانها ، که قرار است باند شوند ، اولین قدم در مکانیوتراپی ارتودنسی ثابت است. کاملاً مشهور است که قرار گرفتن جداکننده های ارتودنسی (سیم برنجی ، الاستیک ، جداکننده های فولادی از نوع بهار و الاستیک لاتکس) تقریباً برای همه بیماران تجربه دردناکی را به همراه دارد (نگان و همکاران ، 1989 ، 1994 ؛ بوندمارک و همکاران ، 2004) ) دو کارآزمایی بالینی کنترل شده توسط نگان و همکاران انجام شده است. (1989 ، 1994) به این نتیجه رسید که ناراحتی همراه با قرار دادن جداکننده است که معمولاً در طی 4 ساعت از وارد کردن شروع می شود. سطح ناراحتی طی 24 ساعت آینده افزایش می یابد و در طی 7 روز به سطح پیش از قرارگیری کاهش می یابد. یک گزارش اخیر (Bondemark و همکاران ، 2004) نیز به این موضوع پرداخته است. آنها اثر جدایی و درک بیمار از درد و ناراحتی را با دو نوع جداکننده ارتودنسی (نوع الاستومریک و نوع بهار) ارزیابی و مقایسه کردند ، اما از نظر آماری تفاوت معنی داری بین ناراحتی ناشی از دو نوع جداکننده مشاهده نشد. آنها گزارش دادند كه بدترین درد در روز 2 تجربه شده و تقریباً به طور كامل در روز 5 فروکش می كند.

یک مطالعه الکترومیوگرافی (EMG) (میشلوتی و همکاران ، 1999) ، که به منظور ارزیابی تغییرات حرکتی و حسی مرتبط با قرار دادن جداکننده انجام شده است ، کاهش در بازده موتور و همچنین آستانه درد فشار در عضلات تراکم را نشان داد. آنها پیشنهاد کردند که این یک مکانیزم محافظ در برابر صدمات بیشتر به قسمت آسیب دیده سیستم ماسکوری باشد. واضح است كه درد با روند جداسازی ارتودنسی همراه است و در طی 4 ساعت از زمان قرارگیری آن با سطح اوج در روز 2 شروع می شود كه ممكن است به مدت 7 روز ادامه یابد.

نصب و فعال سازی Archwire

قبلاً درد در ارتباط با قرار گیری اولیه قوس های رودخانه بررسی شده است. جونز (1984) گزارش داد كه درد توسط اکثر بیماران 4 ساعت پس از قرارگرفتن قوس ها تجربه می شود که در 24 ساعت به اوج خود می رسد و سپس کاهش می یابد. نویسندگان مختلف ، که همان تحقیقات را در سایر گروه های نژادی و قومی انجام داده اند ، این یافته ها را تأیید کردند (نگان و همکاران ، 1989 ، 1994 ؛ Scheurer و همکاران ، 1996 ؛ Firestone و همکاران ، 1999 ؛ Erdinç و Dinçer ، 2004 ؛ Polat و همکاران ، 2005). جونز و چان (1992b) اظهار كردند كه درد در محل قرارگیری آكویر می تواند در برخی بیماران بدتر باشد و حتی می تواند بعد از كشیدن دندان بیشتر از آن باشد. آنها یک تغییر روزانه در درد را تجربه کردند که بیماران- با شب و شب بالاترین امتیاز را نشان می دهند. این درد معمولاً 2-3 روز به طول می انجامد و به تدریج شدت آن تا روز پنجم یا ششم کاهش می یابد (جونز و چان ، 1992a ، ب).

مقایسه بایگانی های مختلف برای تعیین تفاوت در درک درد نتایج آماری معنی داری نشان نداد. از نظر شدت ، شیوع و مدت زمان درد بین قوسهای مختلف اختلاف معنی داری مشاهده نشد (جونز و ریچموند ، 1985 ؛ فرناندز و همکاران ، 1998 ؛ اردینچ و دینچر ، 2004). Erdinç و Dinçer (2004) ، در توافق با دیگران (نگان و همكاران ، 1989 ، 1994 ؛ Scheurer و همكاران ، 1996) ، دریافتند كه بیماران نسبت به دندانهای خلفی به دلیل اختلاف سطح ریشه ، تجربه درد بیشتری در قدامی داشتند. ، افزایش درگیری دندانهای قدامی در هنگام تراز کردن و استفاده بیشتر از دندانهای قدامی برای نیش زدن. فرناندز و همکاران. (1998) گزارش داد كه پس از 11 ساعت استفاده از نیرو ، درك پائین تر از در طاق فوقانی ، احساس درد بیشتری را تجربه كرده است.

تعداد کمی از انتشارات منجر به جستجوی ادبیات مربوط به درک درد در پی فعال شدن Archwire شد. جیانیلی و گلدمن (1971) اظهار داشتند كه رفلكسهای مشروط و / یا درد ناشی از فعال كردن قوس های ارتودنسی كه اغلب در نتیجه فعال شدن قوس های ارتودنسی ایجاد می شود ، اغلب منجر به جلوگیری از جویدن غذاهای سخت توسط بیماران می شود. اسمیت و همکاران (1984) و گلدریش و همکاران. (1994) ، از طریق آزمایشات مختلف ، تأثیر فعال سازی آرکوود ارتودنسی بر عضله ماساژور را از طریق فعالیت EMG ارزیابی کرد. آنها کاهش در فعالیت عضلات ماستر را مشاهده کردند و این را به محرکهای مضر که از غشای نتال یا گیرنده های بهشتی تحریک می شوند باعث می شوند که یک مکانیسم رفلکس را تحریک کنند ، و این باعث مهار عضلات بسته شدن فک می شود (فعالیت EMG در هنگام درد ناشی از نشان داده شده است که افزایش می یابد) عضلات بسته شده به عنوان آنتاگونیست عمل می کنند ، لوند و همکاران ، 1983). به طور خلاصه ، هر دو محل قرار گرفتن قوس و همچنین فعال سازی باعث درد خواهد شد و ممکن است بر روی عادتهای غذایی و همچنین فعالیتهای روزمره بیماران تأثیر بگذارد.